پرسش:
کوتاهی دست بشر از دامان معصوم حرمانی عظیم است و عادت کردن ما به این حرمان، خسرانی عظیم‌تر. چرا در تربیت نسل‌های شیعه این درد و نیاز نهادینه نشده است؟ تا چه رسد به دیگران. البته در کلیشه‌ی القاب و عناوین، منجی بیان می‌شود اما وضعیت نیازمند به نجات، چرا این‌قدر عادی است؟
در سنت ابتلاء و امتحان گویا آخرین و بزرگ‌ترینش، امتحان ولایت‌پذیری است که بعد از رسول‌الله(ص) مردم در آن رفوزه شدند و تا به بلوغ لازم برای توفیق در این امتحان نرسند حقیقت انسان در گستره‌ی جهان در قالب مدینه‌ی فاضله، تجلی نخواهد کرد؟
آیا ولایت فقیه فرصت تمرین برای ولایت پذیری نیست؟
پاسخ:
تمرین مهمی است. بالاخص به لحاظ امکانِ رسیدنِ عموم تلاشگران به آن منزلت.
